Kώστας Kαββαθάς
«Τα ίδια θα συνέβαιναν ακόμα και αν πρωθυπουργός ήταν ο? Ιησούς Χριστός
και υπουργοί οι 12 Απόστολοι. Ακόμα και ο καλύτερος πολιτικός δεν μπορεί να
λειτουργήσει, όταν το κράτος (με την ευρεία του έννοια) είναι διαλυμένο?»
KAI ΤΩΡΑ TI;
ΠΑΝΕ πολλά χρόνια τώρα (ίσως? 25) που ο «χαρακτήρας» αυτού του περιοδικού
έχει αλλάξει. Έχοντας γεννηθεί το 1970 (στη μέση της «εθνοσωτηρίου») ήταν
φυσικό να φέρει τα σημάδια από την επαφή του μ? ένα πέρα για πέρα σάπιο
κοινωνικο/οικονομικό περιβάλλον, που είχε δημιουργηθεί από την «ησυχία»,
την «τάξη» και την «ασφάλεια» που ένιωθαν οι αφασικοί μικροαστοί και οι
κάθε λογής μικροί και μεγάλοι απατεώνες στα χρόνια της «επαναστάσεως» της
21ης Απριλίου. Ναι, ήταν ένα «περιοδικό γι? αυτοκίνητα», αλλά όχι εκείνα
που χρησιμοποιούσε η χρυσή νεολαία της εποχής και, πολύ περισσότερο, εκείνα
που χρησιμοποιούσαν τα βλαχαδερά που είχαν ευνοηθεί (με δημόσια έργα και
προμήθειες) από την «εθνοσωτήριο». Έτσι, όταν τη νύχτα που τα τανκ
γκρέμιζαν την πόρτα του Πολυτεχνείου, το περιοδικό συνάντησε στη Λ. Συγγρού
ένα Έσκορτ RS, με εν ευθυμία διατελούντες κλέφτες του χώρου του
αυτοκινήτου, που επέστρεφαν από τα «μπουζούκια», διέγραψε κλέφτες και
σκυλάδικα και όταν ένας «έμπορας» της Συγγρού ζήτησε να βάλει «ρεκλάμα» και
να πάρει «φουσκωμένα» τιμολόγια, σιχάθηκε τους «έμπορες» γενικά. Το
αποτέλεσμα ήταν ότι το περιοδικό (και ο υπογράφων) υπέφερε πάντα από?
διχασμό προσωπικότητας που ποτέ δεν έκρυψε. Το αντίθετο μάλιστα: τον
καλλιέργησε στο έπακρο με αποτέλεσμα να είναι αρεστό στους αναγνώστες, αλλά
όχι στους «έμπορες».
Γι? αυτό και ένα μεγάλο τμήμα του Αντίλογου είναι αφιερωμένο όχι τόσο στα
λάθη και στις παραλήψεις της σημερινής κυβέρνησης (που, τελικά, μάλλον καλά
τα πήγε), αλλά στα έργα και τις ημέρες ενός κοινωνικο-πολιτικού φαινομένου,
που υποτίθεται ότι «κυβερνάει» τη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια.
Αυτά που έγιναν στα Ύμμια, καμία διαφορά δεν είχαν από τα όσα συνέβησαν σε
άλλες, παρόμοιες «κρίσεις» στο παρελθόν.
Σε όλες τις κρίσεις πρωταγωνιστής ήταν το πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο,
που πρωτοεμφανίστηκε με τη λεγόμενη αποστασία και γαλουγήθηκε με την
αποκαλούμενη «εθνοσωτήριο». Οι μεγαλύτεροι (και πιο αντικειμενικοί) σίγουρα
θα θυμούνται τις ιαχές (στα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας) ενός μεγάλου
μέρους του λαού για τη «νίκη» στο Γουέμπλεϊ που, κανονικά, θα έπρεπε να
θρηνεί για το βιασμό της προσωπικής και εθνικής αξιοπρέπειας και τον
εξευτελισμό κάθε έννοιας της δημοκρατίας.
Ήταν λοιπόν ή όχι αναμενόμενος ο «διχασμός» της προσωπικότητας των 4T; Ήταν
ή όχι αναμενόμενοι οι εξευτελισμοί με τους κοσκωτάδες, τις ροζ φωτογραφίες,
τα Ωνάσεια, τους Κορυδαλλούς και τα Πολυτεχνεία; Ήταν ή όχι αναμενόμενα τα
όσα συνέβησαν στις βραχονησίδες; Όχι μόνο αναμενόμενα ήταν, αλλά βέβαια.
Σε ποια χώρα τη μία μέρα ο υπουργός Εξωτερικών θα χαρακτήριζε το επεισόδιο
ως «άνευ σημασίας», την επομένη θα διεκήρυσσε ότι η σημαία δεν θα υποσταλεί
(διότι τα Ύμμια είναι «ελληνικό έδαφος») και τη μεθεπομένη θα την
υπέστειλε; Τι συμβαίνει τελικά; Τα Ύμμια είναι ή όχι ελληνικό έδαφος;
Σε ποιο κράτος ο Αρχηγός Γ.Ε.Ε.Θ.Α. θα έδινε στη δημοσιότητα απόρρητες
συνομιλίες με τον Πρωθυπουργό την ώρα της κρίσης και σε ποιο κράτος θα
αρνιόταν να υπακούσει (παραιτούμενος) στις αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας;
Σε ποια χώρα, κυβέρνηση, κεντρικές επιτροπές, εκτελεστικά γραφεία και
κοινοβουλευτικές ομάδες, θα συζητούσαν αν πρέπει να γίνει «συνέδριο» τον
Ιούνιο ή τον Ιούλιο τη στιγμή που η χώρα αντιμετωπίζει θανάσιμο κίνδυνο και
σε ποια χώρα η αντιπολίτευση θα κατηγορούσε, με τόση ελαφρότητα, την
κυβέρνηση για? εσχάτη προδοσία;
Σε ποιο κράτος ο υπουργός Εξωτερικών θα δήλωνε ότι «δεν θέλει τον πόλεμο,
γιατί σκέπτεται το αίμα των παιδιών μας» και τις «μανούλες που θα κλαίνε»,
λες και υπάρχει έστω και ένας ισορροπημένος άνθρωπος στη γη που να ήθελε, ή
να θέλει, τον πόλεμο!
Σε ποια χώρα τόσο σοβαρά θέματα θα συζητιόνταν με «χαριτωμένα» χαμογελάκια,
συνολάκια οτ κουτούρ και καραμπινάτο παλιμπαιδισμό, στα «παράθυρα» και στα
«τοκ σόου;»
Απ? την άλλη...
Σε ποια χώρα όπου ο λαός της «υποφέρει», «πεινάει», δεν «τα βγάζει πέρα»,
όπου η ανεργία φθάνει στο 10%, το 1995 εφτακόσιες χιλιάδες υποφέροντες
πολίτες τζογάρησαν στα καζίνα και σε ποια χώρα ο αριθμός των τζογαδόρων
προβλέπεται, το 1996, να ξεπεράσει το? 1.000.000;
Μόνο στην Ελλάδα...
Μόνο στη χώρα που, αν κάποιος ή κάποιοι μας αναγκάσουν να πάμε σε πόλεμο,
τη «νύφη» θα πληρώσουν κάτι «ρομαντικά» παιδιά απ? την άλλη Ελλάδα, την
Ελλάδα που δημιουργεί, αντιστέκεται και πασχίζει.
Παιδιά-άνδρες, σαν τους τρεις αξιωματικούς του ελικοπτέρου του Ναυαρίνου,
που έδωσαν τη ζωή τους για να μπορούν μερικοί να κάνουν κριτική και να
τρώγονται σαν τα μαθητούδια στις... κεντρικές επιτροπές!
Όπως όμως έχουμε ξαναπεί, τα φαινόμενα αυτά, δεν είναι αποτέλεσμα των
παραλείψεων μιας συγκεκριμένης κυβέρνησης ή, έστω, ενός συγκεκριμένου
ηγέτη. Τα ίδια θα συνέβαιναν ακόμα και αν πρωθυπουργός ήταν ο? Ιησούς
Χριστός και υπουργοί οι 12 Απόστολοι. Ακόμα και ο καλύτερος πολιτικός δεν
μπορεί να λειτουργήσει, όταν το κράτος (με την ευρεία του έννοια) είναι
εντελώς διαλυμένο.
Λίγες ημέρες μετά, μας είπαν ότι η «κρίση πέρασε» και η E.E. υποστήριξε τα
δίκαια της Ελλάδας. Μακάρι να είναι έτσι και η «φίλη και σύμμαχός μας» στο
NATO να μη δοκιμάσει να επιβάλει το δικό της καθεστώς στο Αιγαίο.
Το «μακάρι» όμως δεν είναι όρος που χρησιμοποιείται στην πολιτική, γι? αυτό
όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, ακόμα κι εκείνο να μας σύρουν σε πόλεμο.
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν όλοι. Και ας σκεφθούμε ότι, πέρα από την προσωπική
μας ευτυχία, πρέπει να σκεφθούμε λίγο και την πατρίδα μας που μας
χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά._Κ.Κ.